Każdy organizm narażony jest na działanie różnych czynników infekcyjnych, takich jak wirusy, bakterie, grzyby chorobotwórcze, a także pasożyty, które mogą powodować niebezpieczne dla życia choroby. Właśnie dlatego posiadamy odporność, czyli układ, którego zadaniem jest chronienie naszego organizmu przed wszystkimi takimi zagrożeniami. Poprawne działanie układu odpornościowego decyduje o naszym zdrowiu. Do układu odpornościowego możemy zaliczyć zarówno łzy czy śluz obecny w naszych drogach oddechowych, jak i monocyty i limfocyty.
Odporność dzielimy na czynną, bierną oraz czynno-bierną. Na odporność bierną składa się odporność naturalna oraz sztuczna. Wszyscy posiadamy mechanizmy obronne, które mają za zadanie rozpoznać patogen, unieszkodliwić oraz usunąć go z organizmu. Naturalna odporność rozwija się u dziecka, w wyniku przeniknięcia przeciwciał matki przez łożysko, natomiast sztuczna przez podanie gotowych przeciwciał. Na odporność czynną składa się odporność naturalna, która powstaje w organizmie po przebytym zakażeniu oraz sztuczna wytworzona po podaniu szczepionki. Oporność czynno-bierna polega na jednoczesnym podaniu immunoglobulin oraz szczepieniu.
Szczepienia ochronne mają za zadanie zmniejszyć w znacznym stopniu zapadalność na choroby zakaźne jak gruźlica, krztusiec, odra. Głównym wskazaniem do szczepienia jest ochrona osób przed zachorowaniem oraz zmniejszenie ryzyka przeniesienia patogenów na osoby niezaszczepione w populacji. Szczepienie uruchamia szereg reakcji układu immunologicznego, które są podobne do tych pojawiających się po naturalnym kontakcie czynników chorobotwórczym. Prowadzą one do aktywacji limfocytów i wytworzeniu swoistych przeciwciał bez objawów choroby.
Szczepiona jest produktem pochodzenia biologicznego, jej wytworzenie jest związane ze zmianą właściwości patogenu lub jego produktów, tak by były niebezpieczne, ale zachowały zdolność do pobudzenia układu odpornościowego. Po podaniu szczepionki, rozwija się pierwotna odpowiedź poszczepienna. W surowicy pojawiają się swoiste przeciwciała klasy IgM, IgA oraz IgG. Powstają także komórki pamięci immunologicznej, które mają zapewnić długotrwały efekt ochronny szczepienia. Po ponownym kontakcie z antygenem, komórki pamięci immunologicznej prowadzą do powstania wtórnej, poszczepiennej odporności. Charakteryzuje się ona szybkim wytwarzaniem swoistych przeciwciał w klasie IgG, które mają za zadanie zapobiec rozwojowi choroby.
Szczepionki mogą być podawane drogą dojelitową, pozajelitową (domięśniowa, podskórna, śródskórna) oraz tzw. śluzówkowa (donosowa).
W zależności od rodzaju antygenu zawartego w szczepionce wyróżnia się cztery typy szczepionek:
Zawierające żywe mikroorganizmy:
– naturalne – odzwierzęce o zmniejszonej zjadliwości (ospa prawdziwa, gruźlica),
– atenuowane – pozbawione właściwości zakaźnych (odra, róźyczka, świnka).
Zawierające martwe pełne komórki drobnoustrojowe:
-wirus (wścieklizna, WZW typu A),
-bakterie (krztusiec, dur brzuszny, cholera, dżuma).
Zawierające izolowane antygeny komórek:
– polisacharydy otoczkowe,
– antygen powierzchniowy (WZW typu B),
– nauraminidaza i hemaglutynina (grypa).
Zawierające toksoidy (toksyny bakteryjne pozbawione właściwości toksycznych):
– toksoid tężcowy,
– toksoid błoniczy.
Szczepionki zawierają żywe drobnoustroje zazwyczaj mają większą zdolność do wytwarzania swoistej odpowiedzi immunologicznej, co jest związane z namnażaniem się żywych drobnoustrojów w organizmie, wydłużonym czasem pobytu antygenu we wnętrzu ciała.
Skuteczność szczepionki zależy od rodzaju i dawki antygenu, drogi podania, zawartości adiuwantów oraz od stanu układu odpornościowego osoby szczepionej. Adiuwenty są to substancje spowalniające uwalnianie antygenu z miejsca podaniu szczepionki, a także wzmacniające odpowiedź poszczepienną organizmu. Jej skuteczność może ulec znacznemu zmniejszeniu.
Wiele patogenów tym wirus grypy, zmieniają swoje cechy na drodze mutacji, przez co szczepionki ochronne przestają być wobec nich skuteczne. Dodatkowo w miarę upływu czasu poziom przeciwciał ulega zmniejszeniu, czego konsekwencją jest obniżenie nabytej odporności organizmu. Wymaga to stałego monitorowania oraz wprowadzanie dawek przypominających zwłaszcza dla osób dorosłych i w starszym wieku.
Przeciwskazania do stosowania szczepionek uodparniających dotyczą osób z chorobami autoimmunologicznymi, przyjmujący jakiekolwiek leki immunosupresyjne (hamujące aktywność układu odpornościowego), pacjenci będący w trakcie leczenia odczulającego a także dzieci poniżej 3 roku życia. Poza tym przeciwskazaniem do stosowania tego typu produktów leczniczych jest także ciąża i okres karmienia piersią.
Szczepienia dzieci
Kwestia szczepień stała się w ostatnich latach bardzo głośna, szczególnie jeśli chodzi o szczepienie dzieci. Coraz więcej osób uważa, że jest to szkodliwe i może być przyczyną powstawania potem groźnych chorób. Na tę chwilę opinie te muszą poczekać na poparcie badaniami i dowodami. Posiadana przez nas wiedza medyczna wskazuje, że szczepienia są nieocenione w ochronie ludzkiego zdrowia. Szczepionka na odporność jest wskazana dla dziecka. Organizm najmłodszych nie jest jeszcze dostatecznie rozwinięty, aby samodzielnie bronić się przed zagrożeniami, zatem szczepionka wzmacniająca jego układ odpornościowy może być niezwykle pomocna. Decyzja o tym, czy szczepionkę można podać dziecku może jednak podjąć wyłącznie lekarz.
Na fali ruchów przeciwnych szczepionkom pojawia się wiele pytań o to, czy ten sposób na wzmocnienie odporności rzeczywiście działa. Cała dostępna nam wiedza medyczna potwierdza skuteczność szczepionek. Opinie na temat szczepionek na odporność są oczywiście podzielone. W sieci można jednak spotkać się ze zdaniem bardzo wielu rodziców, którzy potwierdzają, że ich dzieci od momentu podania szczepionki znacznie rzadziej chorują i nie zmagają się z tak poważnymi problemami z odpornością, jak dawniej.
Jeżeli potrzebujesz odpowiedniego opiekuna stwórz konto na naszym portalu i szukaj bez żadnych ograniczeń.
https://opiekun-pomocnadlon.pl/panel/register
Najnowsze komentarze